Pierwsza wzmianka o Dąbrówce Górnej pochodzi z 1295. W kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) miejscowość wymieniona jest jako Dambrona Goziconis. Dąbrówka jest również wspominana w dokumencie sprzedaży z 1393 (odpis niemiecki z 1770). Herfert von Pause, rycerz Władysława Opolczyka, za jego zgodą i bez uszczerbku na należnościach księcia, sprzedał ziemię braciom Adamowi i Janowi Bees. Z racji niemieckiej pisowni (duża litera) nie wiadomo, czy w akcie sprzedaży chodzi o las dębowy (dąbrowę) czy o wieś zwaną Dąbrówka. Polską nazwę Dąbrówka oraz niemiecką Dombrowka wymienia również w 1896 roku śląski pisarz Konstanty Damrot. W okresie hitlerowskiego reżimu w latach 1934-1945 miejscowość nosiła nazwę Eichtal. Z czasem dla odróżnienia naszej tej wioski od innych, noszących taką samą nazwę zaczęto ją nazywać „Dąbrówka nad Odrą”.
Pałac w Dąbrówce Górnej najprawdopodobniej istniał już w 1100 roku, jako obiekt obronny strzegący brodu na Odrze. Ponoć mieszkała w nim „królewna Dąbrówka”, która pochowana została w starej części zamku w starym sarkofagu. Dane historyczne podają, że w roku 1490 posiadłość kupiła rodzina Rogowskich. Po zniszczeniach dokonanych w czasie wojny trzydziestoletniej przez protestanckie wojska hrabiego Piotra Ernesta II Mansfelda w drugiej połowie XVII wieku wzniesiono dwór, który stanowi część obecnego pałacu. W drugiej połowie XVIII wieku Rogowscy podobnie jak część szlachty śląskiej na znak protestu przeciw przyłączeniu Śląska do Prus wyemigrowali do Galicji. Przez pół wieku właścicielem wsi i dworu był syn generała Jerzego Ludwika von Dalwiga, który sprzedał go w 1850 roku Walterowi von Teichmann – Logischen. W latach 1907 – 1909 dwór przebudowano, nadając mu obecny wygląd.
Z pałacu wiodły schody do parku, w którym znajdują się groby członków rodziny von Teichmann – Logischen. Ostatni z rodu – baron Gotfryd ożenił się z aktorką Krystyną Duschanek. Z tego faktu ponoć bardzo niezadowolona była matka barona. Legenda mówi, że po ich ślubie w ciągu jednej nocy w pałacu wyrosła ściana dzieląca go na dwie części. Baron zmarł w 1944 roku i pochowany został w parku, a baronowa z synem wyjechała do Niemiec. Prawdopodobnie najmłodszy syn Kaj żyje jeszcze na terenie Niemiec. Po II wojnie światowej w pałacu mieściła się administracja i magazyny zbożowe Państwowego Gospodarstwa Rolnego oraz przedszkole. Obecnie pałac jest własnością prywatną.
Pałac jest wzniesiony na rzucie prostokąta z nowszymi tarasami od południa i wschodu. Jest piętrowy z facjatami dodanymi prawdopodobnie w XVIII wieku. Układ wnętrza jest dwutaktowy z obszerną sienią na osi, w przedłużeniu której znajduje się klatka schodowa. Elewacja frontowa jest siedmioosiowa z trójosiową częścią środkową, ujętą lizenami. Facjata nad częścią środkową trójosiową rozczłonkowana jońskimi pilastrami. Elewacja boczna od południa jest czteroosiowa z dwuosiową facjatką w elewacji tylnej jest trójosiowa.
Przypałacowy park w Dąbrówce Górnej założony został w drugiej połowie XVII wieku i zaliczany jest do parków wieloprzestrzennych o układzie złożonym. Dawniej był to park w stylu krajobrazowym, oparty na naturalnych formach przyrodniczych. Przypuszczalnie obecne ukształtowanie parku z osią widokową, prowadzącą w stronę zachodnią pochodzi z XVIII wieku. Na podstawie wyglądu drzewostanu można wnioskować, że przez cały czas w parku przeważały gatunki drzew liściastych Drzewostan w parku jest wielogatunkowy i różnowiekowy. Znaczną część powierzchni parku stanowi typowy Ols, w którym dominującym gatunkiem jest olsza czarna. Dzięki naturalnym warunkom rozwoju olsze dochodzą do niespotykanych rozmiarów. Ponadto park porastają krzewy bzu lekarskiego, leszczyny, głogu oraz bardzo liczne podrosty. Występują w nim również drzewa liściaste – jesiony, jawory, wiązy, białe akacje.
W części zachodniej parku, tuż przy skarpie, znajduje się enklawa świerków w wieku 60-80 lat. Również w tej części parku jest staw o powierzchni 4,30 ha – zaniedbany, porośnięty roślinnością i legendarne źródełko św. Jadwigi. Podobno św. Jadwiga, podczas jednej ze swoich podróży po Śląsku, zatrzymała się przy nim i piła z niego wodę. Woda z niego ma ponoć moc uzdrawiania. Większość drzew (głównie wiązy), w południowej części parku, obrośnięta jest bluszczem do wysokości kilku metrów.
Na wprost pałacu przy drodze stoi posąg św. Jana Nepomucena. Figura zbudowana została w 1791 roku przez Wacława Leonarda Józefa Rogowskiego. Na gzymsie umieszczony został kartusz herbowy, na cokole natomiast znajduje się inskrypcja zawierająca chronostych. Ponoć na początku XVII wieku właścicielami Dąbrówki byli dwaj bracia Rogowscy. Jeden z nich nie znany jest z imienia, drugi zaś to pisarz księcia opolskiego – raciborskiego, wspomniany wyżej, Wacław Leonard Józef. Kiedy pierwszy z braci popełnił samobójstwo, opinia publiczna oskarżyła Wacława o śmierć brata. Wówczas Wacław przed bramą wjazdowa postawił figurę Jana Nepomucena, na 10 lat przed kanonizacją świętego. Św. Jan Nepomucen jest bowiem patronem nie tylko spowiedników, ale również dobrej sławy, broniący przed obmowami i fałszywymi oskarżeniami.
Idąc dalej w kierunku Rogowa napotykamy przydrożną kapliczkę. O powstaniu kapliczki mówią dwie opowieści. Jedna wskazuje, iż w miejscu tym istnieje zbiorowa mogiła żołnierzy napoleońskich zmarłych podczas odwrotu Napoleona z Rosji, druga , że jest to mogiła mieszkańców wioski, zmarłych w czasie epidemii cholery. Nie wiadomo, która z nich jest prawdziwa, być może żadna. Ludzi zmarłych podczas epidemii chorób grzebano raczej z dala od wsi, z drugiej strony przekaz ustny mówi, że zawsze przestrzegano dzieci, by nie jadły jabłek z jabłoni, która rosła w pobliżu.